Ramptoerisme in Detroit

De stad Detroit is dus failliet. En dat zullen we weten. Overal reportages met beelden van vervallen huizen en fabrieken. En overal hetzelfde verhaal: Detroit is de helft van haar inwoners kwijtgeraakt en dat komt allemaal door het verdwijnen van de auto-industrie. Het is een erg versimpelde weergave van de werkelijkheid. De stad heeft inderdaad nog 700.000 inwoners over terwijl het er in 1960 nog ruim anderhalf miljoen waren. Maar zoals bij veel Amerikaanse steden is het gebied binnen de formele stadsgrenzen slechts een klein deel van de stedelijke agglomeratie. Greater Detroit heeft meer dan vier miljoen inwoners, is niet gekrompen en is allerminst straatarm. Onderstaande kaartjes geven een beeld van de messcherpe scheiding tussen de arme, overwegend zwarte stad (het driehoekige gebied) en de welvarende, bijna volledig blanke buitenring. Detroit is daarin niet uniek. Op deze site is de inkomensverdeling in een aantal grote Amerikaanse steden te zien. Op deze site van de New York Times de etnische samenstelling in de hele VS, waarbij kan worden ingezoomd op de steden. 

Natuurlijk heeft de teruggang in de auto-industrie Detroit niet geholpen. Maar het is bizar om te doen alsof dat de enige oorzaak is, zoals in veel Nederlandse media gebeurt. Detroit is niet het verhaal van een verpauperde stad, maar van een centrumstad die in een neerwaartse spiraal terechtkwam en nauwelijks nog belasting kon heffen bij haar inwoners, terwijl de wereld in de voorsteden gewoon doorging. De plotselinge aandacht voor de stad heeft iets weg van ramptoerisme. En toegegeven, er zit een luguber soort schoonheid in het verval. Sommige wijken zien eruit als het decor van een film over een post-apocalyptische wereld. Maar er zijn ook hoopgevende verhalen te vertellen. In dit stuk in de Financial Times wordt Detroit genoemd als een van de steden waar een voorzichtige urban renaissance gaande is. Bedrijven en hoger opgeleiden trekken weer naar het stadshart, waar de vastgoedprijzen laag zijn en de kansen voor het oprapen liggen. De vraag die aan het eind van het artikel wordt gesteld is interessant: is de terugkeer naar de stadscentra een tijdelijke opleving als gevolg van de crisis, of heeft de typisch Amerikaanse voorstad zijn beste tijd gehad?